Aprila prošle godine je bio u bolnici u Valensiji na redovnim pregledima srca, navela je Marka.

Di Stefano je bio počasni predsednik Reala, za koji je igrao od 1953. do 1964. godine i osvojio osam titula prvaka Španije, Kup kralja, pet puta je bio prvak Evrope, a jednom je osvojio Interkontinentalni kup.

Bio je najstarije dete u porodici farmera i veoma je rano počeo da radi. Uprkos teškom detinjstvu, Alfredo nikada nije zapostavljao fudbal, a težak rad ga je samo razvio i očvrsnuo, tako da je bio svojevremeno jedan od najjačih igrača lige.

Alfredo Di Stefano izabran je za najboljeg igrača u istoriji madridskog Reala u anketi u kojoj je učestvovalo nešto više od milion navijača najtrofejnijeg evropskog kluba. Anketa je počela 6. marta, na 106. rođendan kraljevskog kluba, a u saopštenju Reala navodi se da je ukupno registrovano 1.006.965 glasova. Bio je to najveći odziv navijača u jednoj anketi koju je organizovao klub.

Igračka karijera

Sa petnaest godina stigao je u najtrofejniju argentinsku ekipu, River Platu, gde već godinu dana kasnije debituje za prvi tim. River ga ubrzo daje na pozajmicu Urakanu, gde igra odlično i pogotkom odlučuje utakmicu upravo protiv svog Rivera.

U argentinskom prvenstvu ima fantastičan prosek od skoro jednog gola po utakmici i već u 21- oj godini debituje za „gaučose“ u Američkom kupu, koji Argentinci lagano osvajaju, što je ujedno i najveći uspeh Di Stefana na reprezentativnom nivou.

Nakon štrajka fudbalera u Argentini 1949. godine, veliki broj fudbalera iz ove zemlje odlazi u kolumbijsku piratsku „Di Mejdžor“ ligu, zbog toga što kolumbijski Savez nije priznavao FIFA i gde se nisu oporezivali transferi igrača. Klubovi su zbog toga mogli da ponude veće novčane iznose fudbalerima.

Di Stefano odlazi u Milionarios iz Bogote. Za samo četiri godine napravio je od „milonera“ veliki klub, koji je osvojio četiri titule prvaka Kolumbije, a postao je i najbolji strelac kluba svih vremena.

Di Stefano je izrastao u najboljeg fudbalera Južne Amerike i kao takav je u zrelim fudbalskim godinama (27) prešao u „kraljevski klub“ iz Madrida. od kojeg je u sledećih deset godina napravio najveći klub u istoriji fudbala.

1953. godine Milionarios je igrao utakmicu protiv Reala na madridskom „Šamartinu“, gde je predsednik Reala Santijago Bernabeu oduševljen Alfredovom igrom video u njemu igrača sa kojim će stvoriti ekipu koja će pokoriti fudbalski svet.

Obzirom da je ljuti rival Madriđana Barselona već kontaktirala sa River Platom, Bernabeu šalje sekretara kluba Rajmonda Saportu da pregovara direktno sa Milionariosima o prelasku Di Stefana u madridski klub, pa je dogovor bio da Di Stefano igra sezonu u Realu, zatim sezonu u Barseloni.

Katalonci nisu bili impresionirani njegovim nastupima u „belom dresu“ pa su svoj deo odlučili da prodaju Juventusu, ali Di Stefano to ne prihvata i Real otkupljuje Barselonin deo. Alfredo tako ostaje u vlasništvu Reala za 70.000 dolara.

Te sezone (1953/54) Real je 23 koraka (boda) ispred Barselone, a Di Stefano na tronu najboljeg igrača Španije smenjuje Barsinog igrača Kubalu.

Alfredo di Stefano 1957. godine po prvi put biva proglašen najboljim igračem Evrope. Godinu dana kasnije Madriđani su jači za Urugvajca Santamariju, a rival u finalu Kupa šampiona Milan, predvođen Skijafinom, Lidholmom i Ćezare Maldinijem ipak je kapitulirao nakon pogotka Di Stefana za Realov trijumf od 3:2.

Godine 1959. Realovoj „legiji stranaca“ sa Di Stefanom i Rijalom (Argentina), Santamarijom (Urugvaj), Kopom (Francuska) pridružuju se još dva vanserijska igrača, Didi (Brazil) i Puškaš (Mađarska). Zajedno sa Špancem Gentom sačinjavali su „drim tim“.

Di Stefano je 1959. godine po drugi put proglašen najboljim igračem Evrope. Poslednje u seriji, ali sigurno najzanimljivije je ono što se desilo 1960. godine, kada je na krcatom Hempden parku sa 7:3 Real „ponizio“ frankfurtski Ajntraht, koji je u polufinalu bio bolji od Rendžersa, a finale je ostalo upamćeno i po četiri gola koje je postigao Alfredo di Stefano.

Jedini trofej koji je nedostajao u Di Stefanovoj riznici je bio Interkontinentalni kup. U svih pet finala Kupa šampiona, kao i u Interkontinentalnom kupu Alfredo je postizao makar po jedan gol.

Poslednja igračka stanica za Di Stefana je bio klub Espanjol, gde nakon dvogodišnjeg igranja karijeru završava 1966. godine.

On je drugi strelac Reala u istoriji, iza Raula, sa 307 postignutih golova u svim takmičenjima.

Kao trener predvodio je, između ostalih, Real Madrid, Valensiju, River Platu i Boku Juniors.